ไม่อยากเอ่ยยิ่งช้ำ ไม่อยากแข่งยิ่งแพ้

แต่ไหนแต่ไรมา .. ไม่ได้มีความชอบเพลงนี้เป็นการส่วนตัว
เพราะแม้ใครต่อใครจะชมชอบว่ามีเนื้อหาให้กำลังใจ
แต่ดรีมรู้สึกว่าเนื้อเพลงมันดั้นด้นอะไรแปลกๆ

แต่ ณ เวลานี้ ..
ดึกสงัดของคืนวันเสาร์ ที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ใต้โคมไฟสีนวลอยู่อย่างเงียบๆ นั้น
ความลงตัวของเครื่องสายและเสียงของผู้หญิงทั้งห้าคนนี้
ทำให้ดรีมรู้สึกอิ่มอย่างบอกไม่ถูก
(ซับน้ำตาที่ปริ่มรื้นด้วยอาการตื้นตัน มีความสุข อิ่มอกอิ่มใจ – กิริยานางเอก วะ หะ หะ หะ)

ขอแนะนำให้ใช้หูฟังในการรับฟัง ..
เชิญค่ะ